Iedereen zou zich moeten aanmelden voor cursus reanimeren

Bron: De Stentor 27-07-2021

René Diekstra heeft een cursus reanimeren lang voor zich uit geschoven. Hoewel hij vindt dat het een burgerplicht is om die vaardigheden te beheersen.
Afgelopen week heb ik het dan eindelijk gedaan: een basiscursus reanimatie. Ik liep al tijden met dit voornemen rond, zoiets is in mijn ogen een burgerplicht. Maar ik had altijd wel een excuus om het uit te stellen. Dat zat me niet lekker, ik voelde me er zelfs schuldig over. Maar de belofte dat ik het ooit zou doen, was kennelijk genoeg om het steeds op de lange baan te schuiven.

Tot 12 juni. Het EK was net begonnen en ik keek naar de voetbalwedstrijd Denemarken-Finland. Christian Eriksen, de Deense sterspeler, kreeg kort voor rust een hartstilstand en viel voor dood op het veld neer. Dankzij snelle reanimatie binnen een minuut of zes werd hij gered en naar alle waarschijnlijkheid kan hij zijn leven op den duur weer gewoon oppakken.

Die nacht werd ik een paar keer wakker. Het leek wel of een stemmetje in mijn onderbewuste me aanspoorde om steeds te controleren of mijn vrouw nog wel ademde. Gelukkig lag ze gewoon vredig te slapen, maar wat als dat niet zo was geweest? Als ze een hartstilstand had gekregen? Had ik dan geweten wat ik moest doen? Na een lastige nacht en vroeger dan gebruikelijk stapte ik met een ongemakkelijk gevoel uit bed. Ik schiet te kort, dacht ik. Of preciezer nog: ik voelde schaamte.

Want de kennis is er, over wat je moet doen bij een hartstilstand. De vaardigheden die je moet hebben voor reanimeren zijn bovendien eenvoudig te leren. En met die kennis en vaardigheden kun je het verschil maken tussen leven en dood van mensen in je directe omgeving. Dat ik me die kennis en vaardigheden dan toch nog niet eigen had gemaakt, voelde werkelijk als beschamend.

Nog diezelfde ochtend heb ik me aangemeld voor de cursus reanimatie bij de Hartstichting. De eerst beschikbare datum was 20 juli, mijn verjaardag. Ik zag het maar als een aanwijzing, van wie of wat dan ook, dat ik niet aan een volgend levensjaar kon beginnen zonder dat ik kon reanimeren. Mijn omgeving stond er helemaal achter, behalve dat sommigen vroegen waarom ik dat zo nodig precies op mijn verjaardag moest doen. ,,Nou, daarom”, zei ik.

Voor alle duidelijkheid: wat ik heb gedaan, verjaardag of niet, is niet bijzonder. Het is gewoon burgerplicht. Van ieder van ons jegens elkaar. En toegegeven, dat had ook ik wel eens wat eerder kunnen (of moeten?) bedenken.

Reageren?

rene.diekstra@dpgmedia.nl